29 juni: Santiago de Compostela: rustdag

Dit is mijn hotel...













Het is voplgens plan een echte rustdag geworden. Er waren veel ontmoetingen met mensen die ik tijdens de Camino eerder had gezien en gesproken.
Vanmorgen op weg naar de eerste koffie liep ik Pamela tegen het lijf. We zijn een groot deel van de dag samen opgetrokken. Samen koffie, samen naar de plechtige pelgrimsmis in de kathedraal, samen naar het 'te omarmen' beeld van Jacobus nabij de crypte met zijn beenderen, langs de zilveren schrijn met de beenderen van de apostyel Jacobus, voorts een gezamenlijke lunch met 2 Belgen erbij; daarna Pamela naar de taxistandplaats gebracht, want zij ging richting Malaga om een paar dagen aan het strand uit te rusten.
Ik heb vefrvolgens in mijn uppie een van de stadswandelingen gemaakt. Had om 18.30 uur weer een afspraak met Joost Bakker om te borrelen en te eten. 's Avonds weer de Belgen ontmoet. En met hen nog een glas wijn gedronken.

                                                                                       Pelgrims halen hier hun compostulaat


Wat een dag......; maar erg uitrusten komt er zo nog niet van. Het hoofd wordt alsmaar voller in plaats van leger. Er is veel onrust in het lijf. Het voelt allemaal nog erg moe.

Vanmorgen toen ik wakker werd, voelde ik heel veel pijn uit mijn schouders en de rest van mijn lijf wegvloeien. Dat is pijn, die kennlijk onderweg is blijven hangen. Ik beschouw het wegvloeien ervan als het begin van de ontspanning.

Na het ontbijt koop ik eerst een heleboel kaarten en postzegels en loop zoals gezegd op weg naar een rustig plekje voor de koffie (waar ik dan ook kaarten zou kunnen schrijven) Pamela tegen het lijf. Zij is net aangekomen en wil zo snel mogelijk haar gehuurde fiets inleveren. Als dat gebeurd is, wordt er eerst koffie gedronken. We zijn in Santiago...dus er moet een amandelachtige koek bij. We besluiten naar de plechtige pelgrimsmis te gaan. Die is om 12.00 uur. Als wij zeer tijdig bij de kathedraal aankomen, is het er al heel druk. De politie/veiligheidsdienst doet bij controle wat moeilijk over de bagage die Pamela bij zich heeft. Maar ze spreekt vloeiend Spaans (ze is in Venezuela geboren) en het wordt opgelost.
Als we binnen zijn, blijken alle zitplaatsen al bezet. Uiteindelijk lukt het een redelijke staanplaats te vinden met uitzicht op het altaar. De klokken beieren. Er worden al pelgrimsliederen gezongen. Er is een grote mate  an opgewondenheid. Als ik rondkijk, blijkt dat de aanwezigen ongeveer voor de helft pelgrims zijn, en de andere helft bestaat uit toeristen, die 'pelgrims komen kijken'. De kathedraal is vierkant vol. In alle paden zitten en staan ook mensen. Op sommige plaatsen is het zo druk, dat er echt niemand meer door kan.
Toezichthouders regelen dan, dat er toch weer een doorgang komt.
Stipt om 12 uur verschijnt de bisschop van Santiago in vol ornaat (ik bedoel met staf en mijter) op het altaar; hij wordt vergezeld van zo'n twintig priesters;.....allemaal in rode kazuivels; die van de bisschop mooi versierd....met hoe kan het ook anders onder meer ook Jacobsschelpen. Tot het gezelschap behoren ook enkele voorzangers (o.a. een non met een prachtige stem) en voorlezers. Het wordt een plechtige gezongen mis. Een deel van de gezangen worden in het latijn gezongen. Die kan ik meezingen.

 



Spaanse 'meezingers' worden eerst een of twee keer voorgezongen en die zing ik ook uit volle borst mee....Hoewel....tegen Pamela kan ik niet op.
De bisschop heeft een welkomsttoespraak voor alle pelgrims in hun eigen taal. We krijgen ook te horen hoeveel pelgrims in de afgelopen 24 uur hun compostelaat hebben ontvangen. Voor Spanjaarden wordt daarbij vermeld tot welke parochie in welke stad of gemeente zij behoren. Van de buitenlanders wordt alleen vermeld hoeveel er per land zijn uitgereikt. Dat is een hele lange lijst nationaliteiten. De Mexicanen zijn kennlijk ook aangekomen. In ieder geval waren er 2 compostelaten aan Mexicanen uitgereikt. Voor Nederland gaat het nog steeds niet om grote aantallen. Later in de zomervakantie zullen wel meer nederlanders arriveren. Maar er komen er nu iedere dag een paar binnen.
De mis ontroert me. Zo'n volle kerk, met die prachtige, bekende riten. Er wordt mooi gezongen. De pelgrims zingen enthousiast mee. Het is heerlijk om er in zo'n mooie kathedraal echt bij te horen en mee te kunnen doen. De kathedraal is een groot kunstwerk. Je kijkt tijdens onverstaanbare lezingen je ogen uit.
Omdat de kathedraal zo vol is, gaan de aanwezigen niet richting altaar om de communie te halen, maar een heel leger priesters trekt de kerk in om daar de communie uit te reiken. Heel veel Spanjaarden, Zuid-Amerikanen en Aziaten willen de hostie nog op de tong. Zij vallen ook abrupt op de knieën. Het is mooi om die verschillende manieren bij elkaar te zien. Er is eenheid in verscheidenheid.
Het is een groot genoegen om hier zo'n mis bij te wonen en er aan deel te nemen.

\





op het eind van de dienst wordt met het grote wierookvat gezwaaid; tot bijna tegen het dak van de kathedraal......








Na de mis meent Pamela dat ik mee moet om het beeld van Jacobus te gaan omarmen. Daarvoor moeten we in een grote rij. We worden streng door de veiligheidsdienst gecontroleerd. Het beeld staat in ieder geval in een mooi gedeelte van de kathedraal. Er is hiervoor een aparte ingang. Daar mag eigenlijk niet gefotografeerd. Ik houd me bijna aan dat verbod. De te omarmen Jacobus....is een zeer rijke Jacobus. Hij heeft een gouden mantel met heel veel zeer grote edelstenen, waarvan het merendeel rood. Hij ziet er hier niet als een arme pelgrim uit. Hier staat de rijke, ver- en geëerde Jacobus. Iedereen kust zijn gouden mantel..op of naast een van de edelstenen en omarmt de apostel. Een aantal meters verder staat een zeer grote zilveren kist; eveneens rijk versierd.

Vervolgens zoeken we de Belgen op, met wie we tussentijds een lunchafspraak hebben gemaakt. We wisselen met hen ervaringen uit. Zij hebben ook een blog; dus ook emailadressen en de bloglinks worden uitgewisseld.

Na de late lunch moet Pamela naar het vliegveld. Zij vliegt rond 18.00 uur richting Malaga. Ik breng haar naar de taxi-standplaats. We hebben een volle aflaat verdiend; dus we zullen elkaar in de hemel terugzien. Het wordt daar druk. Al die pelgrims zien elkaar tegen die tijd weer......

Ik wandel nog wat door de stad....drink nog een biertje en besluit de hitte van me af te spoelen en me om te kleden in mijn koele hotelkamer. Ik heb wat tijd om kaarten te schrijven.

Om 18.30 uur staat Joost Bakker uit Vorden op de stoep. We vieren vanavond zijn afscheid uit Santiago. Hij heeft vanmiddag zijn fiets ingepakt en heeft een busterugreis geboekt. Hij moet op woensdagmorgen om 09.00 uur bij het station opstappen. 36 uur later wordt hij dan afgezet bij het Amstelstation in Amsterdam.
Ik hoop voor hem, dat er voldoende knieruimte is en dat de airconditioning in de bus goed is. Een busreis van 36 uur is erg lang. Maar goed, hij houdt niet van vliegen en is daar vanuit milieuoverwegingen ook tegen.
Later op de avond komen we de beide Belgen weer tegen, met wie ik 's middags geluncht had. De wereld van de pelgrims is een kleine wereld.

Ik hoop dat ik morgen wat meer kan uitrusten.