5 juni: Marines - Chartres: 110 km; totaal 765 km

Vandaag aangekomen in Chartres! Ongelofelijk!

Wederom een uitzonderlijk mooie dag. Ik was in verband met de voorspelde warmte vroeg vertrokken. Rond 8.15 uur Het was toen  heerlijk buiten; ook nog nauwelijks verkeer. Er moest snel al hard gewerkt worden. Er waren vóór (Marines ligt zo'n 30 km noordelijk van de Seine) en na de Seine forse heuvels te beklimmen. Ik had de route doorgenomen. Daarin waren een zestal steile en lange beklimmingen vermeld. Maar als ik terugkijk heb ik vandaag de hele dag geklommen en gedaald.

Wat het dalen betreft heb ik mijn 'beleid' wel aangepast. In de lange afdalingen in België liet ik me voluit gaan; zonder remmen kwam ik dan gemakkelijk boven de 50 km/uur. Hier in Frankrijk durf ik dat niet. Het zijn hele andere afdalingen; met veel bochten, afdalingen door dorpjes of met oversteken van voorrangswegen. Dus er moet met verstand en met lagere snelheden worden gedaald.

Tsjonge wat heb ik vandaag een water gedronken. Zeker een bidon of zes. In café's zijn ze bijzonder behulpzaam. Je krijgt er ongevraagd ook ijsblokjes in je bidon. Heerlijk zulk ijskoud water.
En wat zijn kersen met hitte onderweg lekker!

Vandaag heb ik zo'n 15 km in het gezelschap van 5 franse studenten gefietst. Zij waren onderweg naar Houdan. Er is van alles uitgewisseld: over waar ik vandaan kom, welke grote steden ik al gezien had, wat zij studeerden, wat ik studeerde, hoeveel km ik gemiddeld perdag en uur fietste, waneer ik Compostela dacht te bereiken, of 7 weken in je uppie niet erg eenzaam was, enz. Leuke gasten. Jammer dat ze niet ook naar Chartres gingen.

Nadat ik me gisteren met mijn ouders en afkomst had beziggehouden, heb me vandaag bezig gehouden met de vraag wat een week 'onder weg zijn naar Santiago' mij gebracht heeft. Laat ik voorop stellen: meer dan ik vooraf kon vermoeden. Het is zoveel meer, mooier en boeiender. Dit kon ik vooraf niet bedenken.
Ik wil een paar dingen noemen:
Deze week is mij heel veel duidelijker geworden, dat ik deze tocht voor een heel groot gedeelte aan Hanneke heb te danken. Zij heeft me niet alleen de fiets gegeven, mij aangemoedigd voldoende te trainen, me geholpen in de dagen voor het vetrek, maar zij heeft het verder toch ook maar goed gevonden dat ik zo'n zeven weken van huis ben. Dat is niet niks. Dat is een fantastisch geschenk. Ik blijf haar iedere dag sms-en als ik op een nieuw adres ben aangekomen. En ik krijg iedere dag minstens 1 sms-je terug. Dat is een groot genoegen.

Een week onderweg zijn, andere Santiagogangers ontmoeten, reacties van andere mensen, die je ontmoet (op terrasjes, in café's, restaurants, in hotels), stempels vragen voor je "Credencial del Peregrino, Jacobalia verzamelen, in jeugdherbergen en pelgrimshuizen slapen .......dat alles maakte, dat ik me in de loop van de week een beetje een pelgrim ben gaan voelen. Anderen zien je als pelgrim...en je bent een beetje wat anderen zeggen dat je bent (!!/??). Mijn bezoeken aan abdijen en kerken, waar ik soms de mis bijwoonde (vandaag ook in Chartres) leggen natuurlijk ook gewicht in die pelgrimsschaal. En het kaarsjes opsteken en daarbij stil staan bij de 'adressant' idem dito.

Het fietsen is een genot. Natuurlijk, bergop is het soms gewoon vreselijk afzien, maar voor de rest is het heerlijk om zo te reizen. Tsjonge wat heb ik in die ene week al veel gezien. Hoeveel rivieren ben ik al niet gepasseerd (vandaag enkele keren de Eure overgestoken en er een hele tijd langs gefietst)? Hoeveel prachtige steden heb ik al niet gezien? Ik probeer onderweg bewust naar de voortdurend veranderende horizonten te kijken. Dat is met name in heuvelende gebieden heel boeiend en verrassend. Bewust naar veranderende horizonten kijken vind ik een groot genoegen. De natuur is zo mooi en rijk; zo gevarieerd.

Het is duidelijk dat mensen mij herkennen als Santiagoganger. Ik heb al heel vaak ongevraagd te horen gekregen welke kant ik uitmoest. En als ik de weg kwijt ben of twijfel..iedereen is altijd direct bereid te helpen; iedereen is ontzettend aardig.

Ik heb het gevoel deze week heel veel extra rust te hebben gevonden. (onrustig was ik niet) Natuurlijk ik moet iedere dag een heleboel regelen: fourageren, een nachtverblijf reserveren, het lijf in conditie houden met goed te eten en te drinken; alle zere plekken verzorgen; iedere dag een of twee wasjes doen..........maar dat is per saldo heel weinig. Je zit heel veel uur in je eentje op de fiets....; heel veel kilometers kom je niemand tegen; is het stil; alleen maar van de landschappen genieten; en van de geuren, de bloemen, de paarden en de vogels.

Het is heel bijzonder dat ik in één week per saldo al zoveel mooie monumenten heb gezien. En er ligt nog heel veel op me te wachten (als ik zover mag komen).

Een klein tegenvallertje is, dat ik onderweg toch heel vaak niet over een internetvebinding kan beschikken. Dat leidt er toe, dat ik soms zoals nu)achterstanden moet wegwerken. Dat is een beetje jammer.




Links: oversteek over de Seine






  

                  Een eenvoudige picnic!!










In dit kasteel bracht Lodewijk XIV een van zijn liefjes onder. Het staat in Maintenon aan de Eure