20 juni: Najera - San Juan de Ortega: 93 km; totaal 2006 km

Het was bij vertrek onwaarschijnlijk koud. Een zeer harde wind uit het noord-westen. Die zeer harde wind zou ik de hele dag tegen hebben. En het zou vandaag niet warmer worden dan circa 15 graden. Onwaarschijnlijk koud voor de tweede helft van juni in Spanje. De Spanjaarden voelen zich op het punt van het weer dit jaar ook een beetje tekort gedaan. Behalve waarschijnlijk de boeren.......; alles groeit als kool. En de natuur is prachtig vol en kleurrijk. De rivieren, die normaal droog staan, stromen woest. Voor mij is dat wel mooi.

Niet ver buiten Najera kon al worden gestopt bij een 'Eremita'. Er zijn er in dit deel in Spanje veel van. Deze kon alleen van buiten worden bekeken.

Met goede moed verder gereden naar Sto Domingo de la Calzada. Een alleraardigst stadje om zondagmorgen vroeg in binnen te rijden, af te stappen, verder te wandelen, in een aangename bar/restaurant koffie met zoete broodjes te nuttigen en met Italianen in wielerkleding een gesprek aan te knopen over 'de vreugde' van de Camino. Zij kwamen uit het gebied van het Lagio Maggiore en waren reuze enthousiast over de tocht tot nu toe. Ze zouden zeker Santiago halen; hadden één maar.......een zoontje van 12, die het op de klimmen zo nu en dan moeilijk had. (ik ben ze op 21 juni nog een keer tegen gekomen en het ging nog steeds heel goed).
Santo Domingo heeft overigens ook een prachtige kathedraal, van buiten rijk versierd met steenhakkerswerk. Ik raak daar niet op uitgekeken. De kathedraal heeft een lange geschiedenis. Sto Domingo zou er met geld van een koning (Alfonso VI) in 1098 aan begonnen zijn en hij zou al in 1106 zijn ingewijd. In de 12e eeuw is de kathedraal verder vergroot tot de kathedraal zoals die er nu staat. Helaas was de kathedraal op het tijdstip dat ik er was gesloten; de Spanjaarden kennen lange 'middagpauzes'. Dan is alles dicht behalve gelukkig de café, bars en restaurants. Ik heb rustig verder wat in het stadje rondgewandeld.......; palacio's in overvloed, stukken middelseeuwse stadsmuur, mooie fontein, enz.

Na Sto Domingo verder de tegenwind getrotseerd. Dat was op enkele stevige klimmetjes overigens niet eenvoudig. Maar er was geen frustratie of ontevredenheid: het land waar ik door heen fietste was zo mooi. En ik reed voortdurend 'tussen de bloemen' (ook orchideeën!!), tussen de manshoge grassen, tussen de vele vogels, met op bijna iedere kerktoren een ooievaarsnet. Het is een stuk Spanje...kleine dorpjes op redelijk grote afstand van elkaar gelegen; in ieder dorp een verhoudingsgewijs indrukwekkende kerk en éen bar; soms mar 20 huizen. Sociaal lijkt me dat een ingewikkelde vorm van samenleven op te leveren. Als je er door feitst krijg je heel veel 'Olla's' en 'bon Camino's toegeroepen. Zij lijken er trots op te zijn, dat ze op de Caminoroute liggen. Daar danken ze dan nog enige bekendheid aan. Én het is een bron van inkomsten.

Ik ben doorgereden tot het klooster van San Juan de Ortega. In dat klooster is een groot Refugio voor Pelegrinos. Ik kwam er even over half zes aan. Men gaf mij te verstaan, dat ik er de nacht kon doorbrengen, maar dat ik dan om 18.00 uur wel naar de pelgrimsmis moest komen. Zo'n mis met zo'n 60 pelgrims geeft een bijzonder soort verbondenheid. En bij de pelgrimszegen aan het eind van de mis worden velen even in de eigen moederstaal toegesproken. Ik als (enige) nederlander moest het met engels of duits doen. Na de mis was er het gezamenlijke pelgrimseten. Een soort knoflookbouillon met brood. Maar ja, je hebt honger......Aan tafel was ik in een groep Italianen terecht gekomen, waarvan er maar één een paar woorden engels sprak. Gelukkig zat er naast mij ook nog een duitse.
In de bar naast het klooster kon aansluitend nog wen een glas wijn gedronken worden en er kon aanvullend nog iets kleins uit de keuken worden besteld.
Heel bijzonder om in zo'n klooster in the middle of nowhere terecht te komen. Een mooi klooster met niet meer dan een klein barretje ernaast. Het dichtstbijzijnde dorpje op ....x km's. Ik sliep er boven in een stapelbed (je hebt een stoel nodig om erin te komen) in een zaaltje, waar minstens 25 stapelbedden stonden. Alle plaatsen waren bezet. Dan zijn er 2 toiletten en 2 (koude) douches. Rond 09.00 uur ligt iedereen in zijn stapelbed en wordt het heel snel stil.......op het gesnurk van deze en gene na.
............Weer een bijzondere ervaring rijker!!

Ik realiseer me dat ik inmiddels al heel ver ben.