Na het douchen kan ik met met electronische sleutel mijn kamer niet meer in. Ook de receptioniste van de jeugdherberg lukte het niet. De batterij in de deur zou op of kapot zijn. Er moest dus gewacht worden op een 'mannetje'die het kon oplossen. Ik ben kennelijk al lang genoeg ondeweg om in zo'n bijzondere omstandigheid mijn geduld te bewaren. Als troost kreeg ik wel drie koppen koffie. Zo schaars gekleed vond ik het niet passend in de ontbijtzaal te gaan ontbijten.
Het duurde dus fors lang voordat ik op de fiets zat. En toen bleek er op het mij opgegeven adres helemaal geen fietesenmaker meer te zitten. Die was al een paar jaar weg. Toen heb ik mijn banden maar bij een benzinepomp opgepompt. Het zat nog verder tegen. Nadat ik de eglise Saint Jacques gevonden had, bleek hij in de steigers te staan (zie links boven). Ik kon er dus geen blik inwerpen. Het mooie plaatje zat er ook niet in. En zo was het al bijna half twaalf, toen ik de stad uitreed.
Overigens meteen een mooie en interessante route; langs de Schelde. Er stonden de eerste tien kilometers verschillende oude (ook nieuwe) kalkovens.
In Bléharies bezocht ik een heel gave Jugendstil kerk (1926).
Ik kwam door Cambrai. In zo'n stad is het altijd moeilijk je weg te vinden. Gelukkig heb je daarbij wat houvast aan bijvoorbeeld de Kathedraal (Notre-Dame de Grâce), het belfort en het stadshuis.
Voorbij Cambrai werd het zo nu en dan weer aardig klimmen. Op een stil weggetje kwam ik een romaans torentje tegen, dat in de 13e eeuw deel uitmaakte van een kilometers lange vestingmuur van enkele meters hoog rond de abdij van Vaucelles. Deze abdij is in 1132 gesticht door Bernardus van Clairvaux. Ik was te laat om er nog in te mogen. Hoorde er wel de mooie koorzang van de paters cisterciënzers. Ik voel me daar luisterend naar de koorzang heel gelukkig.
Ik fiets nog een klein stukje naar Bony, waar ik voor de nacht een kamer heb gereserveerd in een gîte rurale. De kamer is ruim, van alle gemakken voorzien; maar helaas geen internet. Het eten was meer dan voortreffelijk. De eigenares had een oorkonde, waaruit bleek, dat zij de op een na beste taartenbakster van Frankrijk was.
Vandaag werd Nietzsche een beetje verdrongen door Taylor: "De Malaise van de moderniteit". Er zijn in Noord Frankrijk meer dorpen zoals hiernaast. Is dit geen bewijs van de 'instrumentele rede'? Geld lijkt hier andere doelen als gezondheid en een goed woonmilieu te hebben weggedrukt. Maar het geen 'moderne instrumentele rede' Het bestaat zo al sinds jaar en dag! En het ziet er niet naar uit, dat het op korte termijn zal veranderen. Zeer deprimerend; schokkend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten