30 juni 2010

29 juni: Santiago de Compostela: rustdag





Dit is mijn hotel...













Het is voplgens plan een echte rustdag geworden. Er waren veel ontmoetingen met mensen die ik tijdens de Camino eerder had gezien en gesproken.
Vanmorgen op weg naar de eerste koffie liep ik Pamela tegen het lijf. We zijn een groot deel van de dag samen opgetrokken. Samen koffie, samen naar de plechtige pelgrimsmis in de kathedraal, samen naar het 'te omarmen' beeld van Jacobus nabij de crypte met zijn beenderen, langs de zilveren schrijn met de beenderen van de apostyel Jacobus, voorts een gezamenlijke lunch met 2 Belgen erbij; daarna Pamela naar de taxistandplaats gebracht, want zij ging richting Malaga om een paar dagen aan het strand uit te rusten.
Ik heb vefrvolgens in mijn uppie een van de stadswandelingen gemaakt. Had om 18.30 uur weer een afspraak met Joost Bakker om te borrelen en te eten. 's Avonds weer de Belgen ontmoet. En met hen nog een glas wijn gedronken.








                                                                                       Pelgrims halen hier hun compostulaat

29 juni 2010

28 juni: Melide - Santiago de Compostela; hotel Compostela: 70 km; totaal 2617 km



Het is gelukt!
Lieve Hanneke, lieve Annemoon en Marijn, lieve zusjes, beste broers, lieve schoonzussen, beste zwagers,
beste vrienden, Engelenzangers, Paraplu-ers, lieve en beste medebestuursleden van de verschillende verbanden, beste opdrachtgevers, collega's en excollega's, lieve en beste Latijnlezers, medeleden van het leesgroepje filosofie, lieve en beste medestudenten.......ik ben er.

Vanmiddag om 13.15 uur stond ik aan de gemeentegrens van Santiago de Compostela. Ongeveer een uur later ontmoette ik voor de kathedraal enkele nederlandse echtparen, die mij feliciteerden. Ik van mijn kant kon hen feliciteren. Het ene paar had de Camino gelopen vanaf Saint Jean Pied de Port en het andere paar had ook vanuit Nederland (Eindhoven) gefietst. Ik heb me voor de kathedraal laten fotograferen door een Amerikaan. Weer een ander nederlands echtpaar paste iets later in de drukte voor het door Hanneke gereserveerde hotel in het centrum van de stad even op mijn bagage.

Wat een sensatie om er te zijn. En wat zijn de eerste indrukken overweldigend: zoveel lopers, zoveel fietsers, zoveel pelgrims.
En wat een mooie oude stad. Wat een geweldige kathedraal, wat een kerken, wat een bestuursgebouwen, universiteit. Wat een mooie, oude, fijnmazige, middeleeuwse structuur. Wat een koelte in de smalle straatjes. Wat een terrasjes....
Het is schitterend. Maar ook warm. Ik wil eerst in bad en Hanneke bellen. Haar bedanken, dat ze helemaal het goede hotel heeft geregeld. Midden in het centrum......; ik zal nooit ver hoeven te lopen.....en lekker luxe.

Nog even het fietsen. Dat lukte vanmorgen in het begin helemaal niet. Je hebt in je hoofd dat het een feestelijke aankomstdag wordt en dan blijkt er toch weer heel veel geklommen te moeten worden. En het was warm. En veel bijzonders aan kerken en/of kloosters was er onderweg niet te zien. Je moest het hebben van de mooie landschappen. Nou die mochten er zijn. Dit groene Galicië is erg mooi. Maar het heeft behoorlijke hoogteverschillen.
Bijzonder was, dat ik een stuk door eucalyptusbossen reed. Heerlijk rook het daar. Jammer dat dat soms werd afgewisseld met hevig stinkende boeren. Die ruiken hier nauwelijks anders dan bij ons. Er zijn er hier wel wat minder.




















Al fietsende stelde ik vast, dat Compostela verder weg was dan ik had verondersteld. Het werd veel meer dan circa 55 km. Op het geheel stellen die paar extra kilometers niks voor, maar op zo'n aankomstdag wil je liever minder dan meer kilometers fietsen. En het werden er meer en ze waren, mede door de warmte zwaarder dan voorzien.

Maar als je dan aankomt....dan vallen de tegenvallers weg. Dan is er gewoon alleen maar grote blijdschap.
Je ziet overal om je heen blije, stralende, opgeluchte, 'geslaagde' pelgrims. Ik voelde me ook stralend en gelukkig. Maar ben tegelijkertijd een beetje verbaasd, dat ik dit werkelijk heb gepresteerd. Ik had nog nooit een berg beklommen en ben zwoegend en ploeterend....maar steeds beter klimmend... toch in Santiago kunnen komen.



















Ik besef dat ik kennelijk een goede beschermengel heb. Er waren per saldo in de maand, die ik onderweg was, toch behoorlijk veel gevaarlijke momenten; niet alleen in de bergen, met bijvoorbeeld de natte afdaling in de Pyreneeën, maar bij het contact-verkeer op 'bijna-snelwegen'. Dan razen de auto's en vrachtauto's vlak langs jou, ook in afdalingen. Ik had het gevoel dat ik soms bijna geraakt werd. Maar het is zoals gezegd, allemaal goed gegaan.

Het is waar....ik heb de eerste weken veel regen gehad, en ik had ook veel tegenwind. Maar het weer van de afgelopen week heeft heel veel goed gemaakt. Soms een paar uur wat erg warm. Maar dat vind ik lekkerder dan kou. ...Een tijdje in de hitte klimmen, dan ergens aankomen, je helm afdoen en je hoofd schudden....dan schud je het water van je hoofd; dat is veel mooier dan wanneer je vanonder de douche komt.
En wat een geluk he....geen enkele lekke band. Kok, de Utrechtse fietsenmaker had het voorspeld....; die had gezegd...'met deze banden krijg je geen lekke band'. Ik vind dat heel bijzonder. Want natuurlijk lag er hier en daar glas. En verder ook helemaal geen pech met de fiets....; dat het stuur op enig moment wat vaster gezet moest worden, kan je geen pech noemen. Het is werkelijk een 'moordfiets'. De fiets had onderweg veel bekijks....en eigenlijk heb ik er wel een paar verkocht....; mensen die hoorden wat mijn ervaringen waren en zeiden, dat ze ook zo'n Santos gingen kopen.

Naar Santiago gaan....het fietsen is mooi; is heerlijk; in een plat of golvend land is het aangenamer dan in gebieden met hoge bergen. Maar die berggebieden hebben zo hun eigen sensaties. De heel bijzondere landschappen, het grotere aantal ontmoetingen, dat je er met mede-fietsers hebt, de angst en de verhalen eromheen. Over 150 km door Les Landes fietsen valt weinig te vertellen. Maar over de Cebreiro fietsen....dat is echt een verhaal, dat is een ervaring. Dat vergeet je nooit meer

Ik heb Hanneke in mijn blog al eerder bedankt. Zij heeft mij de ruimte gegeven en gestimuleerd de tocht te gaan maken. Ik wil Edde Weiss bedanken, die een hele periode meegetraind heeft. Eddy, het heeft absoluut zeker geholpen! En ik heb het vooral op souplesse gedaan. Dat is zeker in de bergen de beste manier. Verder wi lik alle volgers bedanken. Jullie reacties waren zonder uitzondering heel plezierig. Het waren aanmoedigingen, schouderklopjes. Die kon ik op de moeilijke momenten....- die waren er ook - goed gebruiken.

Vanmiidag na enkele koele biertjes al meteen mijn "Compostelaat" gehaald. Dat is, als ik het goed begrepen heb, zowel 'een diploma' als een volle aflaat.
















Vanavond ook een gezongen pelgrimsmis bijgewoond in de kathedraal. Zo'n hele grote kathedraal helemaal vol, met bijna alleen maar pelgrims. Daar word je ook wel een beetje stil van. Een mooi moment om met danbaarheid de ervaringen van de pelgrimstocht te overdenken.


Misschien ben ik nu wel een beetje te moe het dit bericht te schrijven.
Ik ga hier in Santiago eerst maar eens een paar dagen lekker uitrusten en nagenieten. En natuurlijk heel veel mensen ontmoeten, die ik de afgelopen weken ben tegen gekomen.



    

28 juni 2010

27 juni: Samos - Melide: 86 km: totaal 2547 km

Gisterenavond bij het diner had ik al afscheid genomen van Joost Bakker. Joost zou vandaag vroef vertrekken en ik zou weer onderweg weer wat meer tijd en aandacht aan bijzondere kerken en kloosters kunnen besteden.
Als gevolg van de regen van gisterenavond was het vanmorgen mistig toen ik opstond. Bij het ontbijt wat gesproken met de aardige Fransen, die de Camino 'van hotel naar hotel doen met een vervoer van de bagage-arrangement'. Ze hebbenm bij het lopen dus alleen water en wat eten en fruit voor onderweg bij zich en verblijven in het algemeen in prettige hotels.

In Samos ben ik eerst nog het Monasterio San Julian de Samos gaan bekijken. Een geweldig groot complex met een bijzondere geschiedenis. Dit klooster zou al in de zesde eeuw gesticht zijn door koptische kleizenaars. Het klooster hoort tot de oudste kloosters van Spanje. Het gebouw dateert overigens niet uit de zesde eeuw. Het is een groot sober gebouw met tamelijk opvallende barokgevel. Bij mijn bezoek werd een mis gelezen. Die heb ik grotendeels bijgewoond.












En wie kwam ik tegen toen ik de kerk verliet? De beide Belgen, met wie we gisteren na de afdaling van de Cebreiro in Triascastela een biertje hadden gedronken.
En toen ik op de fiets wilde stappen kwam Pamela Nilsen net aangefietst, de Deense, die ik al een paar keer eerder had ontmoet en met wie we gisteren voor de grote klim over de Cebreiro in Villafranca del Bierzo koffie met cake gedronken hadden. Pamela vertelde hoe het haar op de Cebreiro was vergaan. Zij was boven op de berg in het onweer terecht gekomen en had grote moeite gehad een slaapplaats te vinden. Zij heeft een taxi moeten organiseren.
We besloten tot Sarria samen op te trekken en daar gezamenlijk koffie te drinken.
Ik klom beter dan Pamela, maar op de top van iedere heuvel wachtte ik haar op. Kennelijk stimuleerde haar dat geweldig, want ze klom veel beter dan gebruikelijk. Het ging eigenlijk heel goed. Het was bovendien erg gezellig. En zoals afgesproken, dronken we in Samos koffie en spraken af, dat we elkaar in Santiago in ieder geval zouden zien. We wisselden telefoonnummers uit. Pamela is verpleegkundige in het ambulancevervoer en bezwoor me op de drukke wegen naar Santiago mijn helm op te doen. Dat heb ik gedaan. Er moest sowieso deze dag ook weer veel geklommen worden en dus ook gedaald...en bij het snelle dalen had ik altijd al mijn helm op.


26 juni 2010

26 juni: Ponferrada - Samos: 92 km; totaal 2461 km

Joost uit Vorden had voorgesteld dat we vroeg zouden vertrekken. Dat betekende dat we om 7.15 uur Ponferrada uitreden. Het was fris. Na de regen van gisterenavond was het mistig. Maar snel zagen we de zon op afstand doorbreken. Rond 8.30 uur was het weer helemaal blauw en zonnig. We waren toen  (in Villafranca del Bierzo) toe aan koffie met 'iets taartachtigs'. Dat hoort er voor mij op een zaterdag gewoon bij. Heb ik thuis altijd. Hier werd het een heel groot stuk lekkere cake. De Deense, die ik al eerder enkele keren ontmoet had, stopte voor hetzelfde restaurant. We hebben weer helemaal bijgepraat. Joost had haar ook al enkele keren eerder gezien.


Naar Villafranca der Bierzo moest al geklommen worden, maar vandaar zou het menens worden. Zo ongeveer 42 km achter elkaar klimmen, met enkele zeer steile stukken ertussen.
Voordat we aan de klimpartij begonnen, hebben we nog even de kerken in Villafranca del Bierzo aangedaan. Met name de kerk die daar 'gesticht' is door Franciscus van Assisië tijdens zijn pelgrimage vanuit Italië naar Santiago.......

Na Villafranca was het dus vooral klimmen, genieten van het prachtige berglandschap, de herhaalde ontmoetingen met mensen, die dezelfde berg probeerden te bedwingen en ook wel een paar keer ergens stonden uit te blazen.........de veranderende horizonten, de vele bloemen, de heerlijke geur van de brem, het geluid van de opnieuw vele vogels (de nachtegalen zijn daar bij duizenden...en maar zingen....mischien wel extra uitbundig voor de wandelaars en fietsers op weg naar Santiago). Je hebt natuurlijk de beschreven route bij je, maar eigenlijk is dat hier, zo dicht bij Santiago niet meer nodig. Overal staat heel duidelijk aangegeven, welke weg je als loper of fietser moet gaan.


25 juni 2010

25 juni: Veguellina de Orbigo - Ponferrada: 70 km; totaal 1369 km


Het was vandaag bij het vertrek bewolkt en volgens het weerbericht zouden we regen en onweer kunnen verwachten. Het was al vroeg redelijk warm; bennauwd. Tot Astorga was het een redelijk prettige, rustige, nog bijna vlakke weg. Op weg naar Astorga heb ik in enkele dorpen de kerk mét ooievaarsnest of ooievaarsnesten gefotografeerd. Intussen heb ik redelijk vaan met Spanajaarden over die ooievaars, rerspectievelijk ooieveaarsnesten proberen te spreken. Ik weet niet hoe ze het schrijven, maar als ze er over spreken, dat lijkt ooievaar in het Spaans best veel op ooievaar in het Nederlands.



















24 juni 2010

24 juni: Mansilla de las Mulas - Veguellina: 78 km; totaal 2299 km

Omdat iedereen in de Albergue vroeg opstaat, heb ik dat ook maar gedaan. Ik zat dus heel vroeg op de fiets en was al kort na negenen in Lëon. Ik heb de stad wakker zien worden. De meeste winkels waren nog dicht. De stratenj werden schoon gespoten. Het was nog lekker fris. De zon scheen al volop. De lucht was strak blauw. Het zou een warme dag worden.


















Ik heb me naar de 'officina del turismo' gehaast en ben met een kaartje van de stad op stap gegaan. Eerst nog maar eens een tweede ontbijtje genuttigd. Als je de hoogtepunten doet, kom je langs de oude stadmuur, een bijzonder gebouw van Gaudi en heel heel snel bij de Kathedraal. Nou die mag er zijn. Het is een gotische kathedraal. Prachtige ramen. Mooi licht. En een massa fantastische kunstschatten in de kathedraa: een prachtig hoofdaltaar, geweldige koorbanken, een doopvont..enz. En het beeldhouwwerk aan de drie portalen van de hoofdingang mogen er ook zijn. Zeer rijk! De kathedraal is als bouwwerk aan de buitenkant in zijn hooggothische vorm ook heel mooi.



23 juni: Fromista - Mansilla de las Mulas: 101 km; totaal 2221 km

Op mijn rustdag een relatief grote groep Nederlanders ontmoet. Een echtpaar, waarvan de man bij 's Heerenloo (voor de volgers van het College bouw zorginstellingen) heeft gewerkt en een groepje uit Ruurlo. Van dat groepje waren er enkelen gestart in Saint Jean Pied de Port en hebben anderen er zich later bijgevoegd. De groep zou verder nog groeien. Dus anderen voegen zich in Leon bij hen.
Eigenlijk voor het eerst, dat ik zoveel Nederlanders ontmoet.

Zij lopen en ik fiets. Dat betekende dat ik ze vandaag enkele keren tegenkwam. Ik breng nogal eens veel tijd in en om een kerk door - en er waren vandaag heel veel mooie kerken te zien - en de lopers lopen door. Dan kan jew als fietser lopers enkele keren tegenkomen.














Een Camino van een fietser zoals ik is een heel andere Camino dan de Camino van de doorsnee loper. Die lopen echt van de ene slaapplaats (albergue) naar de ander en ze willen de volgende slaapplaats op tijd halen, omdat er anders geen bed meer vrij is. Voor een feitser is dat nooit een probleem. Die rijdt naar het volgende dorp of het volgende stadje. Ik wil zelf trouwens niet dagelijks in zo'n albergue slapen. Dat is wel erg primitief. Ik ben er als feitser ook minder welkom dan de lopers. Die hebben altijd voorrang. Voor zessen krijg ik in een albergue dus nooit een bed. Na zessen vergeven ze bedden aan feitsers. Maar dan heb je altijd een bovenbed. Niet geweldig!. Al helemaal niet, als het stapelbed niet van een vast trapje is voorzien.

Het weer wordt mooier en mooier. De lucht is strak blauw. Maar het wordt ook wel warmer. Het was vanmiddag 28 gr. Spanjaarden wagen zich dan nauwelijks nog in de zon; en al helemaal niet op een fiets.

Ik heb de nodige bidons water naar binnen gegoten. Laat in de middag belde ik ergens aan om water te vragen. Dat was een super adres! Ik werd uitgenodigd om binnen te komen......en ik kreeg een heerlijk koud biertje. Natuurlijk werden ook mijjn bidons gevuld. Met water én ijsblokjes. Deze Spanjaarden spraken redelijk engels en lieten me hun hele huis zien. Vertelden dat hun ene zoon musicus was (piano) en hun andere zijn filosofie doceerde in Salamanca. Ja...dan is er contact. Ze lieten mij het hele huis zien...én de tuin. Toen ik zei dat ik dat een paradijsje vond, had ik misschien wel mogen blijven......; maar zover heb ik het nieyt laten komen. Ik was daar gewoon drie kwartier te gast. En zij vonden het heel leuk om zo bij toeval een gepensioneerde nederlander te ontmoeten, die filosofie studeerde en Nietzsche in zijn tas had.






22 juni 2010

22 juni: Fromista: rustdag; totaal blijft 2120 km






Er is/wordt deze dag heel weinig gedaan. Even een beetje weinig energie.
Ik wandel wat in dit kleine stadje. Verbaas me ieder keer over die mooie San Martin, en met name over dat prachtige beeldhouwwerk. Ik ben op zoek geweest naar een kapper, maar moet nog veder zoeken.
Ik doe wat boodschappen.
Verder heb ik mijn blog bijgewerkt. Dat vraagt bij een niet al te beste wifi-verbinding relatief veel tijd. Bij slechte wifi-verbindingen kost het invoegen van foto's in mijn blog met name veel tijd. Per foto wordt minuten duimen gedraaid.

Ik zal toch nog maar een paar foto's bijvoegen.



met zo'n bord langs de weg weet je dat je goed zit.




















Ik ben al wel zo'n 50 km verder.
Maar ik moet nog wel enkele hele hoge bergen over; hoger dan de Pyreneeën










    

Voor zo'n kudde (gisteren) stop je even. Ik had hier een km of tien een onverharde weg. Dat komt nauwelijks voor.














Beeldhouwwerk aan en in de San Martin:







21 juni: San Juan de Ortega - Fromista: 114 km; totaal 2120 km



Om 5.15 uur staan de eerste wandelaars op. Natuurlijk word ik ook wakker. Maar boven in een stapelbed ben je wat onthand. Er wordt onder je opgestaan, ingepakt.....daar kun je niet tussen. Toen de Zwitsers onder me klaar waren ook maar opgestaan. De douche was te koud......Het ontbijt was dit keer een grote homp stokbrood uit mijn tas. Rond 7.45 uur zat ik op de fiets. De zon scheen al volop....Maar koud!!! Ik zat met jack aan te bibberen op de fiets.






Niet veel na negenen reed ik Burgos binnen. Voor fietsers is dat leuk binnen komen. Je rijdt kilometers in het groen/parklangs de rivier op een beschut fietspad, ver van al het andere verkeer en je komt bijna bij de kathedraal uit. Super. Ik zie Burgos na 25 jaar terug. Tsonge wat mooi. En rijk! Alles opgepoetst en gooed onderhouden. Fantastische park aan de rivier; een grote boulevard/paseo. Chique winkels.....en dan de verschillende monumenten. Ja en dan steekt de prachtige kathedraal daar bovenuit. Er wordt permanent aan gerestaureerd, maar hij is nu redelijk vrij van steigers. Hij staat als het ware te blinken in de zon. Hij heeft een lichte kleur, die strak afsteekt tegen de helderblauwe lucht. Ik betaal de lage pelgrimstoegangsprijs en ben er minstens anderhalf uur binnen. Een rijker versierde kathedraal heb ik nog nooit gezien. (althans ik kan het me even niet herinneren). Wat een pracht, wat een praal, wat een rijkdom, wat een macht. Dit is de kerk op het toppunt van zijn rijkdom en macht. De functie van gebedshuis is nauwelijks te ontdekken. Hij is er wel. Er wordt ook een mis gelezen. Maar dat lijkt inmiddels minder belangrijk dan de museale functie. Ik bedoel.....er zijn veel toeristen, er worden veel foto's gemaakt (ik doe daar hard aan mee) en er zijn weinig kerkgangers; er lijkt niet veel gebeden te worden.
Als je je entreebiljetje koop krijg je ook een 'gidsje'in je handen gedrukt, zoals je die ook in een museum krijgt. Er wordt in beschreven wat je in welke volgorde moet gaan zien. Er zijn onwaarschijnlijk mooie retabels, schilderijen (da Vinci!!), prachtige ramen en roosvensters, een renaissance 'gouden trap', een koor met rpachtige koorbanken, er zijn grote en kleine beelden, oude graftomben, er is een prachtige kloostergang, een groot kathedraalmuseum, enz. Ik ben natuurlijk extra geïnteresseerd in de kathedraal als gebouw en in het rijke steenhakkerswerk. De kathedraal is in 1240 gereed gekomen. De torens doen denken aan de torens van de kathedraal van Keulen. Maar als geheel is deze kathedraal veel 'rijker versierd'. Je raakt niet uitgekeken. Ik laat mijn fototoetsel vele malen klikken.

20 juni: Najera - San Juan de Ortega: 93 km; totaal 2006 km

Het was bij vertrek onwaarschijnlijk koud. Een zeer harde wind uit het noord-westen. Die zeer harde wind zou ik de hele dag tegen hebben. En het zou vandaag niet warmer worden dan circa 15 graden. Onwaarschijnlijk koud voor de tweede helft van juni in Spanje. De Spanjaarden voelen zich op het punt van het weer dit jaar ook een beetje tekort gedaan. Behalve waarschijnlijk de boeren.......; alles groeit als kool. En de natuur is prachtig vol en kleurrijk. De rivieren, die normaal droog staan, stromen woest. Voor mij is dat wel mooi.

Niet ver buiten Najera kon al worden gestopt bij een 'Eremita'. Er zijn er in dit deel in Spanje veel van. Deze kon alleen van buiten worden bekeken.





















Met goede moed verder gereden naar Sto Domingo de la Calzada. Een alleraardigst stadje om zondagmorgen vroeg in binnen te rijden, af te stappen, verder te wandelen, in een aangename bar/restaurant koffie met zoete broodjes te nuttigen en met Italianen in wielerkleding een gesprek aan te knopen over 'de vreugde' van de Camino. Zij kwamen uit het gebied van het Lagio Maggiore en waren reuze enthousiast over de tocht tot nu toe. Ze zouden zeker Santiago halen; hadden één maar.......een zoontje van 12, die het op de klimmen zo nu en dan moeilijk had. (ik ben ze op 21 juni nog een keer tegen gekomen en het ging nog steeds heel goed).
Santo Domingo heeft overigens ook een prachtige kathedraal, van buiten rijk versierd met steenhakkerswerk. Ik raak daar niet op uitgekeken. De kathedraal heeft een lange geschiedenis. Sto Domingo zou er met geld van een koning (Alfonso VI) in 1098 aan begonnen zijn en hij zou al in 1106 zijn ingewijd. In de 12e eeuw is de kathedraal verder vergroot tot de kathedraal zoals die er nu staat. Helaas was de kathedraal op het tijdstip dat ik er was gesloten; de Spanjaarden kennen lange 'middagpauzes'. Dan is alles dicht behalve gelukkig de café, bars en restaurants. Ik heb rustig verder wat in het stadje rondgewandeld.......; palacio's in overvloed, stukken middelseeuwse stadsmuur, mooie fontein, enz.











20 juni 2010

19 juni: Los Arcos - Najera: 66 km; totaal 1913 km








Er was een uitgebreid buffetontbijt in het hotel. Daarbij kennis genmaakt met een Duitser, die op 1 april op een bijzondere step uit Berlijn is vertrokken. Hij doet dus de Camino per step. Wel een beetje een bijzondere step. En hij heeft niet minder dan 66 kilo aan bagage bij zich. Hoe je dan in godsnaam de Pyreneeën over kunt komen is voor mij volstrekt onduidelijk. Maar hij zich er fysiek geweldig uit. Moet beresterk zijn. We vertrokken beide tegelijk. Maar als fietser was ik aanmerkelijk sneller.

Het was redelijk mooi weer. Al gauw begon de zon de schijnen. Maar warm was het allesbhelave. Er stond een sterke, koude wind uit het noordwesten. Die streke tegenwind zou in de looop van de dag alleen maar sterker worden. Met tegenwind de bergen en heuvels op, viel niet mee.

Voor ik vertrok heb ik in Los Arcos nog even wat boodschapppen gedaan. Een leuk klein stadje overigens dat Los Arcos. Niet alleen een mooie Santa Mariakerk, waar gisteren de mis voor de pelgrims plaatsvond, maar ook een alleraardigst Plaza met rondom arcaden.

Ongeveer 20 km westelijk van Los Arcos ligt Viana. Een prachtig stadje. Ik heb afgelopen week gehood, dat een van de kinderen van koning Carlos ook prins van Viana is. Het is een opgepoetst stadje, dat in het verleden ook een zelfstandig vorstendom was. In het centrum staat de Santa Maria uit circa 1500. Een zowel buityen als binnen rijk versierde kerk; buiten mooi steenhakkerswerk, binnen...zowel een aardig Jacobusbeeldje als een uitbundig gouden opbouw met beelden achter het hoofdaltaar. Ik heb in deze Stabta Maria een kaarsje voor alle pelgrims opgestoken. Dat is nodig, omdat ik menigeen mank zie lopen.
Ik heb met enkele jonge Duitse vrouwen uit Beieren gesproken. Het ging hen niet al te best. pijn aan de enkel, pijn aan de knieën, pijn aan de voeten. Ze waren in Saint Jean Pied-de-Port gestart en wilden tot Burgos gaan. Daarna moesten ze snel naar huis....wieder an der Arbeit.





















19 juni 2010

18 juni: Pamplona - Los Arcos: 77 km ; totaal 1845 km

Vanmorgen nog uitgebreid met Dick uit Den Haag ontbeten en toen afscheid van hem genomen. Hij heeft een ander tempo, is niet zo geïnteresseerd om onderweg met een grote regelmaat voor bijzondere kerkjes of kloosteres te stoppen. Hij wilde vooral kilometers maken. Maar voor die natte Pyreneeëndag was het voor beide goed dat we elkaar in de klim ontmoet hebben. We hebben adressen uitgewisseld.

Bij het vertrek uit Pamplona zag de lucht er nog zeer dreigend uit. Het zou zo maar weer kunnen gaan regenen. Het weerbericht was ook niet al te best. Wel was het sowieso plezierig dat ik nu eens een keer voor de wind had. En verder zou ik vandaag langs een aantal aardige bezienswaardigheden kunnen komen. Ik koos voor de in mijn routeboek beschreven 'mooie route', die voor een deel langs de Arga liep. En het was in het routeboekje niet overdreven. Het was inderdaad een schitterende route. Prachtig wisselend landschap; steeds rondom bergen; steeds weer nieuwe vergezichten; zo nu en dan een beetje landbouw, maar ook stukken bos en langs de weg heel veel bloemen...en volop vogels. Het is jammer dat mijn fototoestel met landschappen niet zoveel kan; helaas kan ik jullie dus geen mooie plaatjes tonen van dat prachtige land, waar ik vandaag doorheen fietste. Als je een beetje kunt klimmen, dan zou dit een mooie vakantietocht kunnen zijn. Maar zoals gezegd, je moet wel kunnen klimmen. Ik had eigenlijk gedacht, dat het klimmen na de Pyreneeën wel een beetje over zou zijn, maar mooi niet. Het is permanent klimmen en dalen. En er zitten stevige klimmetjes tussen, ook klimmen van meerdere kilometers.

En tegen de middag trekt de lucht open. Er komt blauw doorheen........; en later s middags breekt de zon door!

Ik ben na ruim 10 km even gestopt in Euchari. Een mooi dorpje in een prachtige (natuurgebied-) omgeving! Helaas was daar het kerkje gesloten.
Ruim 20 km verder is Punta la Reina een echt hoogtepunt. Het heeft een oude pelgrimsgeschiedenis. Punta la Reine heeft een echt mooie oude pelgrimsboogbrug over de Rio Arga. Die brug zou ruim 900 jaar geleden gebouwd zijn in opdracht van een koningin. Zij wilde er zo voor zorgen, dat de pelgrims daar verder geen natte overtocht meer zouden hebben. De brug is nu een belangrijke bezienswaardigheid.









Dat is ook de Jacobuskerk uit de 12e eeuw midden in het stadje. Deze Jacobuskerk bezit een prachtig portaal met moorse invloeden in het beeldhouwwerk. Een mooi portaal, dat ik weer uitgebried gefotogafeerd heb. Ook een bijzonder Jacobusbeeld in de kerk. Hij lijkt daar speciaal voor de fietsers te staan. Hij heeft in mijn ogen een helm op. En zijn helm is versierd met Jacobsschelpen. (Dat had ik nog niet bedacht, dat je ook je helm met Jacobsschelpen zou kunnen versieren. Je zou er zeker bekijks mee krijgen; pelgrims dragen hun "schelp" - soms schelpen -  zeer opzichtig.
Binnen is de kerk niet zo heel erg 12e eeuws meer. Er blinkt een heleboel goud. Daar zijn spanjaarden in hun kerken gek op. Hoe meer hoe mooier! Duidelijk is wel, dat ze hun kerk (en) wel belangrijk vinden.

















Voor de kerk zaten twee Belgen te bedelen. Die zijn zonder geld uit België zijn vertrokken en ook tot in Santiago willen geraken. Als het ze niet lukt werk te vinden en zo in de kost te voorzien, moeten ze wel bedelen. Met mijn 'gift' konden ze een heel brood kopen.

18 juni 2010

17 juni: Saint Jean Pied-de-Port - Pamplona: 84 km; totaal 1768 km


Eerlijk gezegd heb ik vannacht wel wat slecht geslapen. Ik had kennelijk wat angst voor de Pyreneeënpas, de hoge berg, de lange klim. Ik wist dat je als je vanuit Saint Jean Pied-de-Port vertrok dat je dan ongeveer 27 km moest gaan klimmen en dat je dan pas in Roncevalles, ongeveer 2 km voorbij de top/de pas aan de koffie kon.
En terwijl ik behoorlijk wat uren wakker lag, regende het voortdurend....heel hard.
's Morgens bij het ontbijt maakten de wandelaars zich ondanks de harde regen gewoon voor vertrek klaar, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ik had mijn rustdagt gehad en meende toch ook maar te moeten vertrekken. In de stromende regen. Men had mij vertreld dat ik voor de klim van 27 km 3 uur moest uittrekken. Vooral niet te hard willen gaan, want dan zou het de laatste kilometers niet meer lukken.

Enfin rond 09.00 uur in de stromende regen in Saint Jean Pied-de-Port vertrokken. Bij het vertrek uit de Gîte werden er nog gauw wat foto's gemaakt. Ik naar boven. Had vanuit het stadje eerst nog even de verkeerde weg genomen ook! De eerste 8 kilometer waren veel gemakkelijker dan ik gedacht had. Eigenlijk begon toen pas het echte klimmen. Maar de regen bleef met bakken uit de hemel vallen. En het werd donkerder en donkerder....en kouder! Hoe hoger ik kwam hoe mistiger het ook werd. Ik had de lampjes van mijn fiets al aangedaan, zodat de auto's mij in de mist zouden zien. Toen ik ongeveer anderhalf uur aan het klimmen was, haalde ik een fietser in. Het leek verdeacht veel op een nederlander en het bleek iemand uit Den Haag te zijn. Nog sterker....hij was met een 'ver' familielid van mij uit Honselersdijk getrouwd. We besloten op de berg bij elkaar te blijven. Ik klom iets beter, maar wachtte hem op. En hoe hoger we kwamen hoe mistiger het werd. Boven kon je echt maar heel weinig zien. Ik was na 2 1/2 uur boven en ik heb daar zo'n 20 minuten op Dick (zo heette mijn maat van vandaag) staan wachten. We waren beide door en door nat. Onze kleding bleek hier niet tegen bestand. Ondanks mijn regenschoentjes stond het water in mijn schoenen. De jasjes bleken bij zoveel regen uiteindelijk toch waterdoorlatend. En het was koud op de top. Maar een paar graden boven nul. En zoals gezegd...regen...mist en een harde wind.


In Roncevalles, het eerste dorp na de top, een dorp ook met een grote geschiedenis, omdat een groot deel van het leger van Karel de grote hier op ongeveer de top door de Moren is verslagen. In Roncevalles hebben we warm gegeten. Zo konden we de kou een beetje van ons af-eten.

16 juni: Saint Jean Pied-de-Port: rustdag: 0 km; totaal 1684 km






Het stadje is als het bijna de hele dag regent een beetje klein voor een rustdag. Maar ik was gisteren doodmoe aangekomen, dus ik moest wel. Ik voelde me niet in staat om vandaag meteen over de Pyreneeën te trekken. Ik had erop gerekend in Saint Jean leuk mijn blog te kunnen bijwerken. Maar de mogelijkheden waren beperkt. Ik heb wat boodschappen gedaan, veel opgetrokken met Agneta, een Zweedse, die in hetzelfde hostel als ik verbleef en die een beetje met haar ziel onder de arm liep, omdat bij aankomst in Bayonne bleek, dat haar rugzak niet was meegekomen. Ze had vandaag van Saint Jean te voet richting Santiago willen vertrekken, maar moest noodgedwongen op haar bagage wachten.
Ik heb tussen de middag heerlijk geluncht, de Notre Dame bezocht, wat foto's genomen, kaarten geschreven, enz.
In de loop van de middag werd in het hostel kennis gemaakt met de nieuwe gasten: dit keer twee Brasilianen, enkele Argentijnen, vier Amerikanen, een paar Duitsers.....; weer was ik de enige Nederlander. De sfeer was weer even goed als de vorige dag.
Er viel wel heel veel regen. Het was erg fris!