13 juni: Pizou - Joué (Les Landes): 123 km; totaal: 1458 km

Heerlijk geslapen in de luxe chambre d'hote en ik kreeg er een geweldig uitgebreid en lekker ontbijt. Dan ga je ook met goede moed op stap. Het was lekker weer. Ze hadden regen en onweer voorspeld.
Al gauw bleek het op de eerste heuvels aan de warme kant. Bovendien kwam de zon steeds sterker door; dus dat was smeren geblazen.
Terwijl ik daarmee bezig was, kwam er lid van het Nederlandse St. Jacob Genootschap aan. Herkenbaar aan het gele vlaggetje. Ik nodigde hem uit te stoppen. Het was Joost uit Vorden. We spraken af een stuk samen op te fietsen. Dat is ruim 70 km geworden. We hebben natuuurlijk volop ervaringen uitgewisseld. Joost was eveneens op 29 mei vertrokken, maar vanuit Vorden. Hij had er dus circa 150 km meer opzitten. Bovendien was hij een kampeerder. Hij had dus veel meer bagage bij zich. Berg-/heuvelop was dat te merken. Ik ging wat gemakkelijker omhoog. Maar boven op de heuvels wachtte ik hem steeds weer op. Het was wel lekker rustig met zijn tweeén. Heel relaxed, maar er is wat minder tijd aan het systematisch bekijken en bezoeken van kerkjes besteed. Joost werkt bij Natuurmonumenten. Dus ik kreeg onderweg wat meer mee over flora en fauna. Hij kreeg wat meer mee over romaanse kerken. Want ik wilde ze natuurlijk niet allemaal overslaan. Zo sluit je leuk compromissen.
We hadden voor een deel dezelfde mensen ontmoet. Grappig om te horen, waar hij ze dan gezien had....en wat voor verschillende tempi mensen aanhouden.

Vanaf Pizou was St Emilion de eerste belangrijke halteplaats. In Montagne werd tussendoor wel de romaanse kerk bekeken; en we namen foto's van enkele mooie kastelen.

St Emilion

Onderweg kwamen we ook nog een Johan uit Bakel tegen. Die was al heel lang onderweg. Hij had er al 5000 km opzitten. Hij had mooie verhalen. Hij heeft me zijn visitekaartje gegeven.

Van onze stop in St Emilion hadden we ons heel wat anders voorgesteld. Het was daar complete 'kermis'. Overal heel erg druk. Terrasjes waren vol; de straten idem. Alsof er zojuist 100 busladingen over de stad waren 'uitgestort'. Zowel voor als na St Emilion stonden overigens in de graskant 'kilometers auto's. Dure, chique wijn trekt dus heel veel mensen. Veel chique volk ook. Maar voor ons is er dan niet zo veel meer aan. Het moet wel gezegd...de druiven stonden er geweldig bij. Die hebben natuurlijk de afgelopen tijd lekker veel regen gehad. Er werd trouwens op zondag gewoon doorgewerkt in de wijnvelden. Ik denk dat er werd gesnoeid. Ik heb nu gezien dat de wijnstokken van de St Emilion-chateaux veel dikker (meer stokken per m2) staan dan de wijnstokken van de 'Entre deux Mers' (witte wijn).

 














In Cadillac heb ik afscheid van Joost genomen. Hij ging daar kamperen. Hij was al vanaf 's morgens half zeven op de fiets; dus hij had het wel gehad. Ik had een hotel gereserveerd in het 28 km verder gelegen Louchats......in het Noorden van Les Landes. Juist toen ik de Garonne overstak begon het te onweren en moest ik dus toch nog een stukje door de regen. Maar een km of 8 verder was het al weer droog. Het mooie romaanse kerkje van Illats met een mooie voorgevel stond in de steigers. Ze hadden hem zo goed ingepakt, dat er weinig van viel te zien. In Louchat bleek mijn hotel nog gesloten. Er hing een briefje, dat het om 19.30 uur open ging. Nou dan maar naar het café voor een biertje en een "entre deux mers". In het café werd ik door de dorpsbewoners helemaal bijgepraat over het voetbal.
Maar half acht en kwart voor acht was 'mijn' hotel nog niet open. En terwijl ik eerder die dag direct telefonisch contact kreeg met een mevrouw, die de reservering bovendien noteerde, kreeg ik nu iedere keer een antwoord apparaat. Als je rond acht uur in een piepklein dorpje in Les landes bedrogen met je reservering uitkomt, moet je wel actie ondernemen. Je kunt niet wachten tot het donker is. Bijna 20 km verderop was er nog een gîte. Die namen de telefoon op en zouden wachten tot ik er was. Maar ik moest dus weer op de fiets...na mijn biertje en mijn twee wijntjes.......en tegen wind.
Inderdaad er werd op me gewacht. Ik heb een slaapplaats, maar als 'diner'heb ik wat brood uit mijn tas moeten eten, met het beleg als een soort tapas.
Ik heb nu echt het gevoel, dat ik in de middle of nowhere zit. Er is een mijnheer en mevrouw beheerder. Die wonen in een privé-woning op het terrein; en ik slaap in een ruimte, waar 4 mensen zouden kunnen slapen. Maar ik ben de enige. Het is hier erg stil. Ik denk dat ik vannacht geen auto's zal horen Het is midden in het bos, een heel stuk van de weg.........; gelukkig is de kans dat mijn fiets hier gestolen wordt heel wat kleiner dan in Utrecht. Maar een echt leuke plek is het niet.