15 juni: Dax - Saint Jean Pied de Port: 97 km; totaal 1684akm

........Dax; brug over de L'Adour







Vandaag was wel een heel bijzondere dag. Ik vertrok met een zeer dreigende lucht uit Dax en ik zou wel zien hoever ik vandaag zou komen. Een fietsenmaker in Dax had gezorgd voor harde banden.
Al snel was het klimmen geblazen en ik reed betrekkelijk snel naar hoge bergen. Natuurlijk werd er onderweg zoals te doen gebruikelijk bij menig kerkje gestopt. Eerst gewoon voor de koffie met taart in Peyrehorade; daarna voor de abdij (grotendels ruïne, die overigens deels weer wordt heropgebouwd) van Sorde l'Abbaye. Het plaatsje heeft zich als het ware vanuit en om de abdij ontwikkeld. Het is een oude Benedictijnerabdij, waarvan momenteel alleen nog de kerk geheel intact is en is te bezoeken. Die kerk is een 12e eeuwse romaanse kerk. Als ik het goed begrepen heb is de toren zelfs van de  10e eeuw. Het portaal van de abdijkerk is heel erg beschadigd, maar op een of andere manier toch erg mooi. Je ziet hier heel duidelijk, dat het steenhakkerswerk vroeger ook helemaal beschilderd was.

In Cassaber was de St Jacobskerk gesloten, zodat deaar ook niet het beeld van de heilige Jacobus heb kunnen zien.

 Al snel zat ik in gebied waar de dorpen in twee talen waren aangeduid: in het frans en baskisch. Ik kwam diverse wandelaars tegen en ook enkele fietsers. Als je een andere pelgrim tegenkomt, stop je altijd en maak je even een praatje. Ik heb wat langer gesproken met een fransman uit Bretagne. Die had er al twaalf honderd wandelkilometers opzitten en had er nog zo'n duizend voor de boeg. Daartegenover stelt datgene wat ik doe weinig voor. Ik ben pas tweeeenhalve week onderweg en heb 1600 km afgelegd.

In de Pyreneeëndorpjes zie ik alleen nog klkeine witte kerkjes. Ze zien er bijna hetzelfde uit als de grote boerderijen: wit met natuurstenen hoekbiezen.




Vandaag viel het met de regen en de wind niet tegen. Er viel regelmatig regen op plekken, waar ik niet was. Pas het laatste 20 kilometers had ik weer regen. Het is verder de hele avond blijven regenen
Dat neemt niet weg, dat ik zelf ook wel een beetje verbaasd ben, dat ik inmiddels midden in de Pyreneeën ben terecht gekomen: in Saint Jean Pied de Port. Dat is slechts 8 kilometer van de Spaanse grens.
Ik arriveerde hier redelijk laat en was na al dat klimmen hondsmoe. Voor ik verder ga, wordt morgen eerst een rustdag ingelast.

Ik ben wel in een bijzondere gîte terecht gekomen. Hoe je hier ontvangen wordt, als je van al dat klimmen uitgeput en in het zweet aankomt. Heel geweldig. Na een douche en enkele koppen thee voel je je altijd snel al weer een stuk beter. Er worden volop pelgrimssongs gedraaid. Het is druk. Er wordt veel gelachen. Iedereen vraagt een ander wie hij of zij is en hoe de dag is verlopen......... We dineren en overnachten hier met zijn achttienen.
Een bont en zeer internationaal gezelschap. Naast tennminste 3 Australiers, twee Amerikanen, enkele Zwitsers, een paar Duitsers, een Belgische, een Zweedse, een paar Fransen was ik de enige Nederlander. Veel mensen, weinig douches en toiletten, weinig slaapruimte; veel kameraadschappelijkheid, veel interesse in elkaar, iedereen is aardig voor iedereen; je wordt als vanzelfsprekend in de groep opgenomen, en aan tafel spreek je drie talen door elkaar. Een geweldig prettige sfeer. Voordat het diner begint stelt iedereen zich in een voor anderen verstaanbare taal voor....

Het eten was heerlijk; ik slaap met een amerikaanse en een fransman op een kleine driebedskamer. Ik heb geluk; er wordt niet gesnurkt.