3 september: de Povlakte in

Vigasio (bij Verona) – Badia Polesine: 87 km; totaal 1589 km

Via mijn Garmin ben ik vanmorgen weer op de route gekomen. Maar eerlijk gezegd vraag ik me af, of het wel helemaal goed is gegaan. Er werd eerst aangegeven na hoeveel kilometer ik weer op de route zou zitten, maar in werkelijkheid was het ruim 20 km meer. Als ik wat meer tijd heb, zal ik nagaan, of de Garmin me wel de kortste route heeft gewezen. Ik kan niet ontkennen, dat ik uiteindelijk wel weer op de route ben uitgekomen.

Heel speciaal land waar ik vandaag doorheen gereden ben. Boerenland met wijdse uitzichten. Land dat  deel uitmaakt van de Po-vlakte. In het eerste stuk tot aan Montagnana ben ik overigens de Adige nog  een paar keer overgestoken. Ik geloof, dat ik voor deze tocht nu definitief afscheid van haar heb genomen. Ik zal goede herinneringen aan die Adige bewaren. Ik heb van die rivier, die in de paar honderd kilometer dat ik hem gevolgd ben, steeds anders in het landschap lag, enorm genoten. Trouwens ook van dat mooie fietspad, dat er langs lag.

In de eerste 40 kilometer was er een geweldige variatie aan land- en tuinbouw: tabak, mais, kassen met onder andere tomaten (geen moderne Westlandse kassen en ook geen grote arealen), behoorlijk wat plastic kassen met eveneens verschillende groenten (tomaten, meloenen), ook meloenen op de ‘koude’ grond, kool, aardbeienvelden, wijngaarden, boomgaarden (vooral appels, maar ook behoorlijk wat perziken, velden (wilde) spinazie. Op heel veel plaatsen werd gesproeid. Dat was mety deze temperatuur waarschijnlijk ook hard nodig. Volgens de krant zou het weer maximaal 32 graden worden, maar onderweg werd ergens aangegeven, dat het 34 graden was. En weer benauwd. Het grootste deel van de dag scheen de zon in een grijze, heiïge lucht.

Hoe verder ik van Verona afkwam, hoe meer de landbouw de overhand kreeg. De variatie nam af en het werd veel maïs. En ik was in de provincie Padua terecht gekomen. Kwam steeds meer Antoniussen tegen. Dat zou mijn moeder leuki gevonden hebben.

Ik vind dit lege, stille boerenland wel prettig. Er is bijna geen verkeer. Dat is over het algemeen heerlijk fietsen over lange, rechte wegen. Soms moest ik een paar km slalommen om niet terecht te komen in de gaten in de weg. Maar de kwaliteit van de Italiaanse wegen valt me tot nu toe niet tegen. Ik prefereer de autowegen en laat de (weinige) fietspaden meestal links liggen. De autowegen zijn schoon. De fietspaden liggen vol met steentjes, gruis en glas. Die worden kennelijk niet intensief gebruikt.

Ook een paar keer gestopt om wat te drinken in een bar in zo’n boerengehucht.Steeds gaan de gesprekken over de bezuinigingsvoorstellen, die in het parlement besproken worden. De Italianen krijgen het hard te verduren. Belastingen gaan omhoog; de provincies en gemeenten krijgen veel minder geld. Uitkeringen gaan omlaag. De kosten van openbaar vervoer gaan met 20 % omhoog. Er moeten veel hogere eigen bijdragen voor gezondheidszorg worden betaald enz. Maar waarschijnlijk staat dat ook allemaal in de Nederlandse kranten. Er wordt met veel misbaar en emotie veel over gesproken.

Maar in toto, wat een verschil met de drukte van gisteren.

Ik heb een behoorlijk lange stop gehad in Montagnana. Montagnana is een stadje, dat geheel met middeleeuwse stadsmuren is omgeven. En er zijn een aantal grote stadpoorten. Door een van de stadspoorten kom je de stad binnen en door een andere stadspoort verlaat je weer de stad. Het is vanwege die indrukwekkende stadsmuren met poorten een fotogeniek stadje. Maar ook binnen de muren is het stadje interessant. Er zijn diverse oude palazzo’s en de Duomo van rond 1500 mag er ook zijn. In de hoofdstraat zijn voor de winkels koelte gevende galerijen. Zeker met dit warme weer is dat uiterst plezierig.

Ik was er op de eerste zaterdag van september. Dat heeft Montagnana zijn eigen Palio, een folkloristisch feest met paardrennen en vendelzwaaien. Maar dat was vooral ‘smorgens en zou ’s avonds worden voortgezet. Ik heb alleen de vele podia en vlaggen in de stad gezien. Buiten de muren was een grote tribune gebouwd voor het vendelzwaaien. Maar nogmaals…allemaal op tijden dat ik er niet was.

Vanwege de hitte heb ik het vandaag niet te lang gemaakt en ben ik fond 16.30 uur gestopt in Badia Polesine. Dat stadje ligt aan de nu brede Adige (zij wordt richting Po steeds breder). Het heeft een escheve toren uit de 12e eeuw. Die toren is een van de restanten van de Abbazia della Vangadizze . Naast een tweetal oude sarcofagen behoort daartoe ook een rijk beschilderde kapel, maar helaas kon ik daar niet in.

Ik vond het wel bij de Povlakte passen, waarin ik ook veel reigers en veel wilgen zag, om te kiezen voor een Agriturismo voor mijn onderdak. Het is een statig oude boerenbedrijf met voor de toeristen goede voorzieningen. Zoij maken hier hun eigen wijnen, sappen, maken hun eigen jams (heel veel verschillende soorten), maken eigen groenten in, zij maken hun eigen salami, enz. Er lopen honden rond, katten, kippen, kuikens, pauwen; ze hebben appels, peren, citroenen, meloenen, aardbeien….Eigenlijk is het een klein paradijsje. Ver weg van de herrie. Ik ben blij dat ik hiervoor gekozen heb.

Wat een verschil met die drukte gisteren in Verona.