Johan Vijverberg gaat fietsen naar Santiago.Een al oude droom wordt werkelijkheid. Al 25 jaar geleden sprak ik soms voorzichtig over het voornemen om die tocht ooit te gaan fietsen. Nadat ik in 1988 een racefiets had gekocht, dacht Hanneke dat het er toen snel van zou komen. Zij gaf me dat jaar met Sinterklaas zelfs al het routeboek. Daar heb ik sindsdien vaak in gebladerd. En als je zo'n routeboek bekijkt, krijg je echt heel veel zin. Toch is het er tot nu toe nooit van gekomen. Hele mooie dingen laat je soms lopen. Dat weet je wel. Je bent je er wel van bewust, maar je bent kennelijk niet in staat om expliciet voor dat mooie te kiezen. Of je durft er niet voor te keizen. Je motivatie is dan dus niet sterk genoeg. Het werk kreeg uiteindelijk toch voorrang.
Er waren ook specifieke praktische problemen. Bij het Bouwcollege waren vakanties langer dan 3 weken uit den boze. En in drie weken kun je niet naar Noord-West Spanje fietsen.
Als leidinggevende lag het minder voor de hand, dat je ging proberen te regelen, dat je toch een keer over 5 weken vakantie kon beschikken. Zo iets werkt niet. Dan zou je in het vervolg iedere medewerker van je afdeling, die eens wat langer weg zou willen, ook toestemming moeten geven. Naar medewerkers toe, ook naar een Santiago-ganger, maak je dan wel uitzonderingen, maar voor je zelf kun je je zo'n uitzondering niet permitteren.
Nu ben ik gepensioneerd en ik heb nu dus bijna de volledige vrijheid te beslissen wanneer ik ga en hoelang ik ga. Ik zeg bijna, want ik moet natuurlijk wel rekening houden met het thuisfront, met mijn klanten en met wat er in het kader van verschillende bestuursfuncties moet gebeuren. Maar het gaat nu lukken.
De fietstocht naar Santiago zal geen ernstige gevolgen hebben voor mijn studie. Als ik eind mei a.s. vertrek, kan ik natuurlijk in de vierde periode geen tentamen doen. Maar dat heeft verder geen ernstige consequenties, omdat ik vorig en dit studiejaar al zoveel tentamens heb gehaald, dat ik op het eind van dit studiejaar verzekerd ben van een positief studie-advies. Dat betekent dat ik, zolang ik Collegegeld betaal, toegang houd tot de faculteit wijsbegeerte en dus eigenlijk nooit meer tegen een consilium abeundi aan kan lopen.
De Motivatie
Nu ik het besluit genomen heb, zou het niet al te moeilijk moeten zijn om aan te geven waarom ik de tocht ga maken. Toch is dat niet zo simpel. Het heeft zeker te maken met die "oude droom". Je wilt een oud voornemen, waarover je al vaak hebt gedacht, waarover je met anderen hebt gesproken, waarover je intussen ook het nodige hebt gelezen, domweg waar maken. Het klinkt een beetje romantisch, maar het is echt waar.
