30 augustus: Over de Col du Somport naar Jaca

Oloron Ste Marie - Jaca: 86 km; totaal 1851 km

Dit keer niet gedurende de hele klim regen (2010) of sneeuw (2011), maar heel lang geweldig weer: lekker fris, bewolkt, een beetje wind in de rug. Pas toen ik in de 'Pyreneeënweiden' kwam werd het mistig en een paar kilometer voor de top begon het te regenen. Maar beter kun je het eigenlijk niet treffen.

Yes.....ik ben in Jaca. Het is dus gelukt die bult over te komen. En natuurlijk, je moet in zo'n klim geduld hebben, het gaat niet heel erg hard, maar als je goed je eigen tempo rijdt, is het eigenlijk niet zo moeilijk. Je moet het klimmen een tijdje vol kunnen houden. En je moet niet louter pap in de benen hebben.
En verder vooral niet vergeten om te drinken en te eten.



Vanuit Oloron ben ik in een ruk, en dat ging achteraf redelijk snel, naar Urdos gereden. Dat was 42 km. Veel vals plat. Niet al te zwaar. Daar heb ik  een koffiepauze genomen (Eddy....dit keer was er ook appeltaart; is er niet zo vaak).
Daarna begon het 'echte' werk. Dat heb ik voor mezelf nog een keer in tweeën geknipt door in dat tweede stuk, waarin de helling zelden of nooit minder was dan 7 % en soms rond de 9 % uitkwam, halfweg een lunchpauze in te lassen.
Zit je daarboven (op een heel klein srtukje in de berm) in de mist je stokbroodje met komkommer en tomaat op te eten, en natuurlijk ook je banaantje en nog een yoghurtje.

Na de lunch werd het mistiger en mistiger. Uiteindelijk was sprake van dichte mist. En ik deed wat ik kon om gezien te worden; ik deed mijn lampjes aan en liet ze knipperen. Maar goed...... er kwam nauwelijks verkeer.

En daarboven in de mist en later in de regen zag ik geen loslopende koeien meer op de weg. Slimme beesten die koeien (met bellen om hun nek): die blijven op een niveau, waar ze elkaar en verder ook alles goed kunnen zien en waar de temperatuur ook aangenamer is. En zij zijn beslist ook oplettend. Als ze een fietser, een beetje raar uitdost.....met helm, langs zien komen, willen ze wel even kijken. Dat zien ze kennlijk niet al te vaak. Vandaag was ik waarschijnlijk de enige. Ik ben in ieder geval niet ingehaald, en ik heb zelf ook niemand ingehaald.

Interessant was gedurende de hele klim voortdurend water te horen. Heel veel water; hier en daar stort dat met donderend geweld naar beneden. Maar zoals gezegd, er was altijd water...te zien of te horen. Er waren ook vogels, zowel kleine. als grote roofvogels.

Voorzover er auto's op de weg waren, hielden ze wel rekening met deze klimmende fietser. Ik heb geen enkele keer het gevoel gehad, dat hun passeerbewegingen ten koste van mij gingen.

Toen ik boven kwam, was ik ook direct bij de grens. Ik keek achter me en zag in de mist het bord "La France" en voor me in de mist en regen het bord van España. Uiteraard stop je boven even om van het moment van het bereiken van de top te genieten. Het is gewoon best fijn om te beseffen, dat je het gehaald hebt. Het leuke is, dat er meteen ook mensen aan komen lopen, die je aanbieden een foto te maken. En ze feliciteren je............!!

En toen in de mist en de regen naar beneden. Circa 30 km dalen naar Jaca. Maar dalen op natte wegen met plassen is niet al te leuk. Daar ga je dan met dichtgeknepen billen.....
En wat opviel was, dat het aan de Spaanse veel kouder was dan aan de Franse zijde van de berg.
Dat had te maken met de wind. Het woei keihard in Spanje. Een Noordenwind. Dus ik daalde naar Jaca en ik werd in zekere zin naar Jaca geblazen Na een paar honderd meter dalen scheen de zon. Toen mocht het wel even wat harder. Heerlijk dalen na al dat klimmen. Binnen een vloek en een zucht zaten die 30 km erop en ik was dus redelijk vroeg ik Jaca.
Het hotel heeft geen wifi en ik heb in Jaca lang naar wifi moeten zoeken. Een sushi-bar biedt uitkomst.
En sushi kan ook goed als tapas doorgaan.

De foto's van bijzondere bezienswaardigheden in Jaca plaats ik in mijn volgende publicatie.

Na de 'bergetappe' van vandaag neem ik me voor het morgen rustig aan te doen.