27 augustus: De Pyreneën komen in zicht

Miradoux - Marciac: 99 km; totaal 1658 km

Vanmorgen bij het ontbijt met Thérèze, met ondersteuning van haar cd-speler, pelgrimdsliederen gezongen. Vooral het 'Ultreia' moest worden uitgeschreeuwd. Ik had voor haar zichtbaar van de kaas genoten, dus zij gaf mij voor de lunch onderweg wat kaas mee, en ik moest vooral ook voldoende fruit in mijn tas stoppen. Wat een bijzonder mens. En ondertussen vertelde zij alles over haar vader en moeder en haar jeugd in Auch.

Ook vanmorgen was het fris bij het vertrek. Zonder jack ging echt niet. Maar net als gisteren....na enkele beklimmingen moest het jack uit. Bovendien werd het snel echt warm. Ik wil niet zeuren, maar kan natuurlijk wel feiten vermelden. Nu het was vandaag weer 33 graden, een hardblauwe, heldere lucht, met daarin een voluit stralende zon. En in het land waar ik vandaag doorheen fietste was niet veel schaduw; mooi open boerenland; nog meer zonnebloemen dan gisteren; en nog wat meer wijnvelden; ook wel graan; weinig koeien,

Tussen Miradoux en Lectoure zag ik bij dit heldere weer voor het eerst de Pyreneën. En ik heb ze bijna de hele dag gezien. Ik reed richting die bergen. Ze zijn hoog. Ik heb diverse keren geprobeerd foto van landschappen te maken met de Pyreneeën op de achtergrond. Het lijkt wel of die bergen er niet op willen. Ze zijn net de vaag, te ver weg. Maar met het blote oog zijn ze goed te zien.

Niet ver van Miradoux zie ik voor het eerst de Pyreneeën; ik kan ze met het blote oog goed zien; op de foto zie ik ze niet

In Lectoure heb ik de kathedraal bezocht, de kathdraal van St Gervais en St. Protais (13e eeuw). Ik was mét de organist als enige in de kathedraal. En hij speelde...... Ik liet hem merken dat ik het mooi vond. Na een tijdje geluisterd te hebben stond hij ineens naast mij en drukte mij een foto van de kathedraal in handen. Er was ook een soort Jacobuskapel, met niet het allermooiste beeld van de Hl. Jacobus.

 

Ik moest het vandaag gewoon van het fietsen en de landschappen hebben. In de stadjes en dorpen waren nauwelijks of geen hoogtepunten.

Bijzonder was nog wel Castéra-Verduzan, een klein kuuroord met een paar chique hotels en 'badhuizen', die gebouwd zijn over zwavelhoudende heetwaterbronnen. Er was zelfs een casino. Ik heb me als fietser niet op een terrasje met deftige badgasten gewaagd.

Gelukkig was het enige café in Le Brouilh-Monbert nog open. Men was er zeer geïnteresserd in mijn fietstocht. Er kwamen met een zekere regelmaat nederlanders en belgen langs. Natuurlijk werd er ook mijn bidons met koud water gevuld.

En toen.....een paar kilometer verder. Ik was toe aan mijn lunch. Ik stalde mooi mijn vuilniszakken uit en alles wat ik nodig had voor de lunch: brood, kaas van Thérèze, komkommer, tomaat, een yoghurtje, een sapje, een sinaasappel en een banaan. En ik maakte mijn eerste broodje klaar.......en ineens was ik omgeven door drie honden, die blijkbaar ook honger haden. Een grote hond en twee kleintjes. Met name die grote zag er helemaal niet vriendelijk uit. Op mijn 'nederlands'reageerden de honden absoluut niet. Ik kon alleen maar proberen mijn eten te redden en alles weer zo snel mogelijk in mijn tassen te doen. Dat is gelukt. Ik en het eten kwamen er ongeschonden af. Maar eerlijk gezegd was dat wel schrikken.
Een kilometer of vijf verder heb ik toen wel lekker zitten uitblazen en gewoon lekker geluncht. Ik heb er wat meer tijd voor genomen dan anders.
En vandaar redelijk snel doorgetrapt naar Marciac. Een aardig klein stopplaatsje met een redelijk hotel, een groot stadsplein met het Hôtel de Ville, met rondom arcaden. Op dat plein is ook mijn hotel gelegen.
Vlak voor Marciac heb ik nog een landschapsfoto genomen en daarop zijn de Pyreneeën gelukkig wel te zien.



Marciac ligt niet veel verder dan 100 km van de spaanse grens. Ik wil morgen misschien naar mijn laaste franse 'halteplaats' vóór de Pyreneeënoversteek. Maar dan moet het weer wel een beetje meewerken.

Voor wie niet helemaal het overzicht heeft....ik ben nu ruim over de helft.