Wat een toestand......Vannacht werd ik wakker van het onweer en de hevige regen. En terwijl ik wakker was, ontwikkelde zich een geweldig abces in mijn mond, zo groot als een ei. Het resulteerde in een behoorlijk scheef gezicht en het deed pijn. Ik heb er behoorlijk wat paracetamol tegenaan gegooid, maar dat hielp nauwelijks. Ik bleef wakker, had pijn en maakte me zorgen.
Met zo'n mond ontbijten..., van dat harde stokbrood...., nee, dat lukte nauwelijks.
Voor mijn vertrek op 10 augustus had ik twee zorgenpunten: mijn rug, maar daar heb ik hard aan gewerkt; ik ben mijn oefeningen blijven doen en heb geprobeerd in België en ook hier in Frankrijk zoveel mogelijk op souplesse te rijden, en het is dus gelukt met die rug tot bijna aan de spaanse grens te geraken. Ik heb het idee, dat die rug sterker is geworden. Ik doe nog steeds iedere morgen even aan paar oefeningen.
Het tweede zorgenpunt was 'pijn in mijn mond'; vaag; ik voelde me er niet lekker bij. Maar daarom ben ik een of twee dagen voor het vertrek apart naar de tandarts gegaan om na te gaan, of er wel of niet sprake was van een risico, Ik ben uitvoerig onderzocht; er zijn foto's genomen en de conclusie was, dat er eigenlijk geen risico was. Ik kon rustigt naar Santiago vertrekken. De tandarts had er begrip voor, dat ik mijn relatief zware electrische tandenborstel niet meenam en hij adviseerde een zachte tandenborstel mee te nemen en de 'enigszins' pijnlijke plek met die borstel 'goed te masseren' en verder voor een goede mondhygiëne te zorgen.
Ik heb alle adviezen braaf opgevolgd, en vannacht ontwikkelde zich zo'n pijnlijke ei in mijn mond.
Eerlijk gezegd was ik vanmorgen bij het opstaan mijn 'courage' zo goed als kwijt. Ik zag het even niet zitten.
Na het ontbijt ging ik op zoek naar een dokter. De dokter in Marciac was er die ochtend niet; 's middags wel........maar zo lang wilde ik niet wachten. Ik besloot naar de apotheek te gaan. De apoitheker nam de kwestie ernstig. Ik mocht mee naar een ruimte achter de toonbank. Hij heeft als een dokter zelfs even met een spiegeltje in mijn mond gekeken. En ik kreeg medicijnen mee. Spul, waarmee ik vier keer per dag mijn mond moet spoelen.
Hij dacht, dat ik wel gerwoon zou kunnen fietsen, als ik zo nu en dan een paracetemol zou innemen.
En eigenlijk wilde ik ook wel fietsen....in de hoop, dat ik mijn slechte zin zou kwijtraken.
Ik vertrek dus laat uit Marciac. Had de gewone vooraad bij me: brood, komkommer, tomaat, banaan, sinaasappel, sap, yoghurt...enz
Na Marciac was het richting Maubourguet meteen klimmen geblazen: 3x een klim van 5 tot 7%.
Ook verderop, richting Lahitte- Toupière moesten er niet in de routebeschrijving vermelde klimmen bedwongen worden.
Toch schoot het best op. In Morlaas heb ik gepauzeerd. Heb daar veel tijd uitgetrokken voor de Romaanse St Foy. Deze kerk uit de 11e eeuw heeft een prachtig portaal, rijk versierd met beeldhouwwerk.
Een volgende stop had ik in Lescar (toen was ik al zo goed als om de grote stad Pau heen). Ook hier heb ik de (12e eeuwse) kathedraal bekeken.
Tot Lasseube fietste ik grotendeels langs een riviertje, maar het laaste stuk...van Lasseube tot Oloron Ste. Marie was weer echt "Langs oude wegen" waardig: fors wat klimmetjes van 6 - 8 % . Dus het bereiken van de voet van de Pyreneeën werd deze fietser met zo'n 'pijnlijk ei in zijn bek' niet kado gegeven.
 |
Ik hoop, dat tijdens de extra rustdag, die ik hier ga doorbrengen, de moraal, de courage weer een beetje terug komt. Ik durfde met die 'mond', waarmee het gewoon niet lekker praten is, en die er ook niet uitziet, niet naar een van de pelgrimsgîtes in dit stadje te gaan. Ik heb me maar teruggetrokken in een redelijk prettig hotel. Kan ik in mijn eentje in stilte pijn lijden.
Op een terrasje hier in de stad vanavond trouwens toch een prettig contact gehad met twee nederlanders. De een is fysicus (hoogleraar), de ander materiaaldeskundige. Zij zijn hier om een aantal bijzondere beklimmingen te fietsen. Dat doen ze samen al zo'n 15 jaar. Daar trekken ze dan een week voor uit. Dit jaar moeten het onder meer de Aubisque en de Tourmalet worden. Een aangenaam contact. Dat doet je de pijn even vergeten.
Man, wat een pech. Ik hoop dat je heel snel aan dat akelige ei geholpen wordt! Afgezien van de onvermijdelijke lichamelijke vermoeiingen van het fietsen moet je op je tocht een en al oog en oor kunnen zijn en niet gehinderd worden door vervelende ongemakken. Maak het goed!
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet, ook van Anne, en goede zin en courage toegwenst,
Henk
Dag Henk,
BeantwoordenVerwijderenDank voor je aardige, meelevende en moed gevende reactie.
Eigenlijk gaat het dankzij de spullen, die ik gisteren van de apotheker in Marciac heb mee gekregen al weer onveracht goed.
Dat abces is zo goed als weg. Ik heb geen pijn meer en ik kan weer onder de mensen komen.
Hij had mij de dubbele dosering voorgeschreven van wat door de producent op internet wordt aanbevolen.
Nu ik aan de beterende hand ben, ben ik maar overgestapt op de internet-dosering.
En misschien stop ik morgenochtend wel met dat (sterke)spul, dat bovendien mijn smaak aantast. (je weet nauwelijks nog of je koffie, jus d'orange of wijn drinkt; het is allemaal vocht, maar het heeft even niet zijn eigten smaak).
Mocht hetzelfde ongemak na het stoppen met de medicatie terugkeren, dan denk ik maar even een punt achter de fietstocht te zetten. Je kunt niet als een halve patiënt met zorgen en pijn naar Santiago fietsen.
Maar voorlopig hoop ik er het beste van en ga ik, nu ik een dag lekker heb uitgerust morgen een poging doen om aan de top van de Col de Somport te komen. Dat wordt een groot gedeelte van de dag klimmen.
Het is/wordt in ieder geval koeler. Momenteel regent het.
Ik vind morgen een beetje regen niet erg, als het maar niet de hele dag regent. Dan wordt het boven weer erg koud.
Groewten, ook voor Anne,
Johan