8 september: Via Foncebadón en het Cruz de Ferro naar El Bierzo

Astorga - Villafranca del Bierzo: 83 km; totaal 2621 km

Vandaag geen heel bijzondere kathedralen of bijzonder mooie romaanse kerken op de route.
Wel veel kleine dorpen met bijna altijd een kerk, waar even aandacht aan kan worden besteed. Veel kerken met een ooievaarsnest. Maar er zitten nu geen ooievaars meer in.

Verder heb ik een groot deel van de dag kunnen genieten van mooie berglandschappen. Het was een beetje heiïg, dus het is me niet gelukt op de foto's te krijgen wat ik zelf zag.
Neem van mij aan, dat het mooi was.

Dat heiïge had ook wel iets betoverends....heel mooie blauwe, soms een beetje paarsige bergen. Dat dan op afstand. Dichtbij geel verbrand gras, hei, soms wat laag struikgewas en lichtbruine rots. Fietsend op een in de rots vrijgemaakte weg.
En nadat ik op ongeveer 1500 Foncebadón en het Cruz de Ferro was gepasseerd, volgde een spectaculaire, lange afdaling. Regelmatig moest ik flink in de remmen, als het te hard dreigde te gaan.
Er waren prachtige haardspelbochten. Oplettendheid was geboden, want er zat hier en daar en gat in de weg en in sommige bochten lag los steengruis.

Ik was heel blij toen ik veilig beneden was.



Omhoog was ik sneller dan andere Camino-fietsers, in die zin, dat ik er in de klim verschillende inhaalde. Zelf ben ik door niemand gepaseerd.
Ik had het idee dat de klim naar Foncebadón en het Cruz de Ferro me dit keer veel gemakkelijker afging dan twee jaar geleden. Het heeft ook beslist voordelen, als je zo'n klim al eens gedaan hebt. Je weet wat er komt, en kunt dus veel beter je krachten verdelen.  Je ziet zelfs in, wat je de vorige keer fout hebt gedaan. Toen wilde ik te snel boven zijn, maar het moet relaxed en op souplesse gebeuren.

In de afdaling ben ik niet de grootste durfal en werd ik dus wel gepasseerd.

Boven bij de koffie en het koude water in Foncebadón spreek je dan alle fietsers, die je gepasseerd bent: twee Spaanse vrouwen uit Barcelona, een kwartet Spanjaarden uit Burgos en een Venezulaanse, die nu in Argentinië woont en een Argentijn. En die spreek je dan allemaal.
Steeds is dan de vraag, waar je vandaan komt, hoe lang je al onderweg bent, waar je vandaag naar toe wilt, enz.
Mijn verhaal....dat ik vanuit Nederland naar Santiago fiets, maakt steeds weer erg veel indruk. Ze willen ook allemaal mijn credential met de vele stempels zien. Het is intussen inderdaad een hele mooie verzameling stempels.

Halfweg de afdaling vanaf het Cruz de Ferro heb ik geluncht in El Acebo. In El Acebo was het gezellig druk. Het is ook een bijzonder dorpje met aan bijna ieder huis een bijzonder balkon, vaak met planten/geraniums en vaak ook een buitentrap.  Heel kleurrijk. Je waant je er in een andere eeuw. Heel veel pelgrims hebben dit dorp waarschijnlijk op dezelfde manier gezien. Ook met een zekere blijdschap, dat de eerste grote klim kort voor Santiago erop zit. Nu volgt er nog slecht één zware klim.........

Na El Acebo heb ik me verder laten afzakken naar Ponferrada. Ik dronk er koffie op een terrasje met uitzicht op de Tempeliersburcht enerzijds en de de Barokkerk San Andrès en de basiliek La Encina anderzijds. Ik sprak er met twee Spanjaarden, die ik in de loop van de dag al verschillende keren was tegen gekomen. Zij waren vanmorgen ook in Astorga vertrokken en gingen vandaag niet verder. Toen we afscheid namen, gingen we ervan uit, dat we elkaar voor of in Santiago nog wel een keer zullen ontmoeten.

De 25 km van Ponferrada naar Villafranca del Bierzo vergden relatief veel tijd, niet alleen omdat er nog een aantal klimmetjes in zaten, maar vooral ook, omdat de westenwind flink was komen opzetten.
Dat had te maken met een dreigende onweersbui......echt zeer dreigend.......maar het onweer is toch niet gekomen. De harde tegenwind dus wel. Jammer.
Ik hoop, dat het morgen als de Cebreiro moet worden beklommen, wat minder hard waait.